Gökyüzüne baktıkça ne kadar küçük olduğumu anlıyorum.
Kocaman Dünya'da ufacık bir ayrıntıdan ibaretim...
Ne zaman birine darılsam aslında ona ne kadar muhtaç olduğumu anlıyorum.
Onun için ufak bir şey aslında ama yalnız kalmaktan korkuyorum.
Karanlıkta kaldığımda ne kadar zayıf olduğumu anlıyorum.
Işığı yakmak için birkaç adım atmam gerekse de üşeniyorum.
Konu aşk-meşk meseleleri olunca ne kadar isteksiz olduğumu ayrımsıyorum.
Korkmak değil bu. Sadece çok saçma buluyorum. Belki birisi bir anlam yükler...
Ne zaman şöyle bir bakınsam, bir dolu insan görüyorum.
Ve... İşte o zaman sadece bir insan olduğumu anlıyorum.