Ne huysuz, iğrenç, çekilmez, mutsuz, bunalımlı ve yaramaz bir ergen oldum ben böyle?
Annem beni boğup atmasa iyi.
Şahsen ben kendi kızımı döverdim. :P
İyidir, iyidir.

Çocukken de tam bir baş belasıymışım zaten.
Yaramaz değil ama kendini beğenmiş-insanları beğenmemiş, huysuz, içten içe mutsuz...
Bir de yemek yemezmişim.
Gerçi hala yemiyorum. Evet, annemin beni boğması için bir neden daha.
İki sene öncesine kadar brokoli yememek için ağlıyordum :D

Beğenmediğim yemeklere de "Bu aynı hacıbekli gibi olmuş." der elimin tersiyle itermişim.
Hacıbeklinin anlamını gerçekten bilmiyorum.
Annem de babam da teyzem de bilmiyor.
Bilinçaltıma yerleşmiş bir kelime. Ne çok yabancı ne de mantıklı.
Deli saçması işte.

Ama hayret ettiğim de şu: herkes sen küçükken ne kadar tatlıydın diyor.
Kıskandığı için bebeklerin eline basıp ağlatan, ilk önce yakalanmayıp 15. seferde yakalanan bir insanım ben.
Mantıklı olalım.

Çocukların ilk kelimesinin neden "anne" olduğunu merak etmişimdir hep.
Baba daha kolay değil mi?
Ba-Ba!
İşte bu yüzden ilk baba demişim ben.
Ayy, ne kadar tatlıyım (bkz: süper ego patlaması)

Mesela elime bir bez alır tüm evi onunla temizlermişim.
Annem buna izin vermediği için halamın evini temizlermişim.
Halam benden sonra bir temizlik daha yapmak zorunda kalırmış.
"Şimdi de yediğin tabağı kaldırmıyorsun!" diyor annem.

Tabak dedim de aklıma geldi, tuzluğun tuz akıtan deliklerine çatal sokmak çok mu anormal?
Babam bana gülüp "Bu da sıyırdı, hadi bakalım" dedi bıyık altından. (Gerçekten bıyıkları yok. Bir an aklımda babamın bıyıklı hali canlandı da.)

Bir de bugün arkadaşıma ders çalışmaya gittim ben.
Üç arkadaş toplandık işte.
Çalıştık, çalıştırıldık. Çok tatlı bir annesi var.
Eğlenceli bir gündü ama ergen sinirimle o ortamı da kasmayı becerdim.
En kötüsü de dilimin ucuna gelenleri yutmak oldu bülüg.
Sonra dedim, kavga çıkarma, bırak. İyi ki oto kontrole sahibim.

Aslında kısacık yazacaktım uzattım bak.
Ama eğlenceli bir yazı oldu benim için.

Pazartesi sendromuna pazardan giriyorum ben. Moralim bozuldu. İyi geleceler.