Neden hep sahip olmadığımızı isteriz?
Bizi bir şeyleri istemeye sevk eden, ona sahip olamamamız mıdır yoksa?
Belki de insanın açgözlülük-kıskançlık içgüdülerindendir, kim bilir?

bkz:
A kişisi "Ne güzel saçların var. Kıvır kıvır... Ben de benimkilerin böyle olmasını isterdim." der hülyalı hülyalı.
B kişisi gözlerini büyütür, en inandırıcı sesiyle "Deli misin sen?! Ben de benimkilerin hep dümdüz olmasını istemişimdir. Seninkiler gibi... Saçının değerini bil."
Sonrası "hadi saçlarımızı değiştirelim" gibi imkansız, bir o kadar da anlamsız bir sohbet eşliğinde devam eder. Orayı söylemiyorum.

Ve kabullendim.
Kıvır kıvır saçlarım olmasını isterdim.

Yazan: Pırasa :)