Akraba Ziyareti

Yani, başlıktan da anlaşılacağı gibi yazı akraba ziyareti hakkında blogcuğum. Severim aslında akraba. İyidir. Zaten az görülen torunlardan olduğum için değerim daha fazla. (*_*) Diğer az görülen de kardeşim olmakta. 

Böyle bir de söylemesi ayıp, hanım hanımcık bir kız olmuşumdur ben hep. Sessiz, sakin. Bıraksan oturduğu yerde bütün gün kalabilenlerden. Çocukken de böyleymişim. O yüzden seviyor olsalar gerek beni.

Kardeşimle yaşıt üç tane de kuzenim var. (4. sınıfa geçtiler işte. Yaşları kaç oluyor?) Bu dört kardeş eder. Eder, çünkü beni kendi ablaları gibi seviyorlar. Neden diye sorarım hep. Hala nedenini anlayamadım.

Bir kere sessizim ben. Çocuklar böyle eğlenceli tipleri sevmez mi? Herhalde karşılarına oturtup başlarından geçenleri anlatabilecekleri tek kişi benim. Anlamış bulundum, benden başka kimse dinlemiyor. Benim dinlemem de ayrı bir mevzu zaten. Teyzem onlara adeta onları aşağılayarak baktığımı iddia ediyor. Ama yok öyle bir amacım. Sanırım bu aşağıdaki maddeyle ilgili.
||
||
Sonra bir de bakışlarım var. Gözlerimi kısa kısa bakmamın nedeni gözlüğü takmamakta inat ediyor olmam ama insanlar yanlış anlıyorlar.

Başkaa, ben bir de çok tembelim. Şunu yapalım mı, bunu yapalım mı sorusuna cevabım her zaman aynıdır. Hayır.

Yine de severler beni yani. Esra'cığım - zaten ufacıktır - kucağımdan inmez. Melih'le Melike'nin - ikizler onlar - biri bir elimi öteki öbür elimi bırakmaz.

Bir de Mert var. Öz kardeşceğizim. O da kıskanır. :D Hoşuma gitmiyor değil. Ama gelip o da yanıma oturmak yerine genellikle çocukları yanımdan uzaklaştırma metodunu seçiyor. Eh, bu da bazen hoşuma gitmiyor değil.

Seda var bir de. Esra'nın ablası. Benden bir yaş küçük ama boyumu geçti. Ben artık enine boyuna büyüyormuşum. Hiç de bile.

Uzuyorum ki ben.

Sonuç olarak yine evdeyim. Kucağımda bir bilgisayar. Kardeşim de diğer bilgisayarda. Öyle yani.

Yine de evimi özlemişim...

Son anda eklenen not: Şu an yediğim eriğin tadı kayısı gibi. O_O