Gözlük Buğusu~

Gerekli gereksiz her şeyi yazıyorum ya buraya, bunu da yazayım dedim. Bu sabah oldu bu. Taze.

Şimdi biz oturuyorduk peynirli kahvaltı masamızda. (Nutella yakınlarda olmadığı için dikkatimi çeken tek şey peynirdi.) Daha sonra herkesin kalın alt tabakası olan çay bardaklarının boş olduğunu fark ettim. Kendime doldurmaya yeltendim ancak üşendim. Yalan yok. Üşendim. Yoksa herkese doldurmam gerekecekti. Annemin sırf su kaynarken mavi ışık çıkıyor diye aldığı ağır demliği taşımak istemiyordum.

Ben kendimle bir iç mücadele veriyordum ki annem beni kurtardı.

"Hadi bebeğim. Bize bir çay koy da görelim." Çay koyarken görürse ne olacağını merak ederekten- bir yandan da homurdanarak - çaydanlığa ilerledim. Ama bu normal bir ilerleme değildi. Yürürken acı çekiyordum çünkü ayağım uyuşmuştu. (Sandalyeye bile bağdaş kurarak oturuyorum.)

Topallayarak, kendi deyimimle sürünerek ilerledim. Bir yandan da "off, ayağım..." şeklinde insanları huzursuz ediyorum.

Tam çaydanlığın alt kısmını eğmiş, teyzemin bardağına suyu dolduruyordum ki sıcak buharlar yüzüme hücum etti ve gözlüğümün buğulanmasına neden oldu. Artık hiçbir şey göremiyordum! Gözlük camlarımı silmek aklıma gelse de iki elimin dolu olduğunu fark ettim.

"Hayır, gözlük camım buğulandı!" diye panikledim.

Bir yandan da gözlüğümle telepatik bir iletişim içindeydik. Sözümü dinledi ve tüm buğusu gitti. :P Şaka şaka, gözlüğüm benimle konuşmuyor. Çünkü onu genellikle takmadığım için küstü. Bir de arada çerçevesi olmadığı için ezikliyorum onu.

"Altı üstü bir çay dolduracaksın. Başına gelmeyen kalmadı..."

Evet, birileri benim yaşadıklarımı fark etmişti.

Şimdi her şey ses tonunda bitiyor. Eğer teyzem bunu alaycı bir tonda söylemeseydi... hiçbir şey olmazdı. En fazla ters ters bakardım ve o bana baktığında hemen düzelmek zorunda kalırdım. Ama alaycı bir tonda söyledi ve güldük. Ne saçma şeylere gülüyorum diye düşünüyorum bazen. Mantıklı olsa gülemezdim ki, bir de o var tabii.

Eğlenceliydi bence. Ama gereksiz. Neyse.